Van Jakarta naar Bogor

Oke, het lukt niet erg met de reisverslagen. Verbinding slecht. De website werkt ook niet goed. Dus dit is de 3e keer maar nu helemaal. Ik begin opnieuw.
Zondag vanaf het hotel in Jakarta weer achterop en scooter met backpack op de rug en rugzak op mn buik, dus fully loaded bij 't treinstation (Gambir)af laten zetten. Advies van de receptioniste opgevolgd en de app " Grab taxi gedownloaded. Hiermee kun je via GPS je huidige bestemming en je destionation aangeven. Of je met een motor/scooter of auto opgehaald ilt worden en je krijgt gelijk een prijsindicatie. Omdat de motor het goedkoopste is, kies ik hiervoor. Allemaal leuk en aardig maar die indonesische adressen zijn toch echt even anders dus ik vraag t lekker aan de receptioniste en binnen 5 minuten staat er een motor klaar. Nog even nagevraagd of dat toch wel gaat lukken met een backpack van 15 kilo op mn rug en een kleintje voorop mn buik. Maar ze zegt ' no problem' , dus ja daar ga ik dan even later door het drukke verkeer van Jakarta. Ik zwaai mn been soepeltjes, ahum, over het zadel en ja het past er inderdaad allemaal op. Met een helm die steeds over mn hoofd zakt, kan ik het allemaal net een beetje volgen. In het verkeerd moet je echt alles loslaten want anders sterf je 1000 doden. Na 20 minuten zag ik het bord Kerata api en dat was het treinstation. Nou nog een kaartje naar Bogor. Hoe, wat, waar? maar met wat vragen stond ik even later op het perron. Dus dat was ook weer gelukt. Met de lokale trein tussen de lokale bevolking in een uur naar Bogor. Iedereen staarde me vol verwondering aan omdat ik waarschijnlijk de enige backpacker was die er te vinden was. Enigszins awkward maar ja. Ik werd vriendelijk toegelachen dus dat maakte het allemaal wel grappig. Toen ik in Bogor aankwam, werd het weer even spannend want daar werd ik overvallen door allemaal mannen die vroegen of ik een taxi wilde. Uiteindelijk met een Grabdriver van een scooter een prijs overeengekomen en het adres laten zien. Gelukkig had ik dit in mijn telefoon gezet. Na wat zoeken uiteindelijk aangekomen in het Polar pension waar ik een kamer via Bopoking.com had geboekt. Heerlijk, die rugzak even af. Ik begon mijn rug aardig te voelen. De jonge eigenaar sprak nauwelijks engels maar goed we kwamen er toch uit. Er was maar een andere toerist en dat was een indonesische jongen die een paar dagen vakantie had. Die sprak gelukkig Engels dus ik kon eindelijk weer eens met iemand praten. DAt was wel fijn voor de verandering. Na mijn spullen te hebben weggezet, weer met een grabscooter naar de Botanische tuinen in Bogor. Ook hier weer heel druk verkeer en veel uitlaatgassen. Velen rijden dan ook met een monddoekje voor. Geen overbodige luxe. De tuinen waren mooi en groot. Soms leek het alsof je in het oerwoud liep. Ook daar was ik weer een attractie omndat ik de enige buitenlander was (bule)en er werd vaak gevraagd of ik met ze op de foto wilde. Ik voelde me een soort celebrety, haha. Maar ja, dan is het weer tijd om terug te gaan en zonder internet geen app dus dan maar aan de kant van de weg zwaaien naar mijn vertrouwde groene helmen van de grabcompany. Dat lukte inderdaad en hoppa was ik even later weer onderweg naar het pension. In de avond begon het te stortregenen wat met veel kabaal naar beneden kwam. Omdat ik toch ergens wat moest eten, kon ik een paraplu lenen om wat te gaan zoeken. Echt geweldig voelde ik me hier ook niet want stel je maar voor" alleen, het was donker (al om 18.00 in Indonesie), hard regen, onbekende omgeving en niemand spreekt Engels. Maar ja, op je kamer blijven zitten, helpt ook niet dus dan maar op pad door diepe plassen. Het eerste de beste soort van eetgelegenheid waar ik wat mensen zag zitten, ben ik ook maar aan een tafel gaan zitten. Menukaart? Ehm, oke, ik ken nasi goreng dus dat aangewezen en iets van drinken besteld. Ik weet mijn god niet wat het gaat zijn maar het blijkt later een soort aanmaaklimondade te zijn. Het eten was lekker maar ja in je eentje is het ook niet zo veel al lachen ze nog zo vriendelijk. De maaltijd heeft me maar 4 euro gekost, dus dat was goed voor het budget. Dus weer terug gelopen naar het pension waar ik bijna de straat afkukel omdat het water zo diep staat dat ik niet kan zien waar ik loop en in een kuil of zo beland. Pfff. Ook dat nog. In het pension weer een overnachting gezocht en geboekt in Bangur, de volgende bestemming had ik bedacht. Van slapen komt niet veel: mijn hartslag is hoog als gevolg van de stress en de spaning van alles. De volgende ochtend iets in de supermarkt gekocht wat ik maar als ontbijt ging opeten. Met de grab naar het busstation in Bogor gebracht. Daar weer gevraagd hoe een kaartje te kopen voor de bus die een half uur later zou vertrekken. Van zorg voor het milieu hebben ze hier niet gehoord dus alle bussen die laten hun bussen lekker draaien dus je wordt vergast door de uitlaatgassen. Even later zit ik in de bus naast een aardige indonesische mevrouw die ook nog wat engels spreekt dus dat is gezellig en ik leer weer van alles of het moslimgeloof en hoe zij leeft. Na veel files kom ik na 5 uur in Bandung aan en daar weer via de bekende weg in het hostel beland. Daar toch maar voor gekozen met de hoop wat meer nederlanders/europeanen te ontmoeten. Wel op een slaapzaal maar ja, dat moet dan maar. En ja, daar aangekomen hoorde ik al wat Nederlands en al snel maak ik kennis met een nederlands meisje, wat fransen, duitsers, en andere nationaliteiten. Dat is echt wel even fijn dan.